2013-10-17 15:00:00
Sonbahar…
Yitik bir mevsim suratı dünya, sessiz ve çığlıksız…
Ardı suskun yıllar odağındayım, yağmurun en soluksuz zılgıtında.
Yüreğim buruk, hüzün selamlı…
Çocuk yüzlü bir gökyüzü kokuyor ülkemin rüyası.
Ülkemin rüyası, aah ülkemin rüyası!
Çığlığın karışıyor damarlarıma, mavi düşlerime,
Çığlığım acıyor, ses ver bana!
Güneşin içindeyim, yanıyor bedenim,
Oysa düşlerim soğuk.
Titrek bir sonbahar yaprağı oluyor dağlarımın gülüşü.
Sesim, en hırçın boğumundan yankılanıyor rüzgarın.
Oysa tarihin en nazlı çocuğudur düşlerim.
Eey dağlarımın yumruk sıkan kelebeği,
Eey rüzgarın, fırtınalar besleyen umudu;
Çık şimdi ülkemin en hırçın sevdasına.
Şiir ol, şarkı ol, düş ol…
Kavgası destan, sevdası buram buram hasret kokan çocuk ol!,
Uyan sabahlara, erkenden yol al umudun zeybeğine,
En amansız şafakların en uzun çığlığı ol!
Çocuk yüzlü bir gökyüzü kokuyor ülkemin sevdası.
Ülkemin sevdası, aah ülkemin sevdası!
Taze toprak kokusunun en masum nakışı!
Adını bile yazamıyorum şiirlerime,
En kalabalık metropollerin gürültüsünde saklısın sanki,
Adını buharına yazdığım camların öte yüzünde!
Çığlığın kanıyor, güneşsiz sabahlarda,
Çığlığım acıyor, Anadolu Konteynır Kenti’nde!
Eey toprağın göğsünde usulca uyuyan ilkyaz çiçeği,
Eey Yedi Bilge Destanı’nda son yaşam baharı;
Uyan…Bak her yer karanlık, burası kimsesiz.
Yokluğunun gülüşlerini öpüyorum güneşin,
Taze bir kış gecesi kucaklıyor bakışlarımı,
Oysa ayın en çocuk yüzüydü sabahların, uyan…
Çocuk yüzlü bir gökyüzü kokuyor ülkemin barışı
Ülkemin barışı, aah ülkemin barışı!
Yüreğimdeki minicik özlemsin sen,
Bütün isyansı duygularımı bahara armağan eden kardelen ırmağımsın.
Irmağımın en berrak dalgası, özledim seni, çok özledim!
