2012-06-13 15:00:00
Ne kadar üzücüdür ki; son zamanlarda haberlerde şiddet dışında başka bir şeyle karşılaşmıyoruz. Türkiye’nin dört bir yanında her şeye karşı şiddet kaynıyor. Aslında bunu için yazılacak çok şey var. Bu katliamların sebeplerine indiğimizde elbette ki, eğitimsizlik her zamanki gibi başı çekmektedir. Diğer yandan eğitimsizliğin yanında; uğraşacak bir işi- gücü olmayan, sevgiden yoksun olan ve medyada bir çırpıda haber olmak isteyenler yer almaktadır.
Görev başında, yoğunlukta, dalgın düşünceli; Saygın Doktorlara karşı son zamanlarda her kesimde bir şiddet patlaması yaşanmaktadır. Onca emek zaman sürecinde; enerjilerini hastalarına ayıran, zamanlarının gençliklerini törpüledikleri çalışma temposunda bulunan Doktorlar bu şiddeti hak ediyorlar mı? Anne ve babalar çocuklarını bugünlere getirebilmek için nasıl zorluklar göğüslüyorlar, fakat kendini bilmez, sevgiden yoksun kalmış birileri tarafından darp ediliyorlar. Ve acımasızca hayatları maalesef noktalanıyor.
Sadece doktorlarımız mı? Elbette hayır. Geriye birçok benzer olay daha bundan farksız olarak aynı şeylere maruz kalmaktadır. Kadına olan şiddet geçmişten bugüne hiçbir zaman bitme noktasına gelmedi, hatta kotası en moda biçimde gittikçe artış gösterdi. İnsanlar birbirinden etkilenip aynı yollarla eşlerini acımasızca sokak ortalarında katlettiler. Bununla da kalmadılar, boşanmış oldukları eşlerinin bile peşini bırakmayıp hayatlarına son verdiler, yetmemiş gibi karnında bebekleriyle sorgusuz sualsiz infaz Edildiler.
Silah sözleri dillerde, yobaz düşünceler yatırımda, çıkar için taşıdıkları “gurur” ayaklarda algılamıyorlar! Ve şiddeti bir yol gibi görüyorlar. Sanki çözemedikleri düğümü çözmüş edasıyla cezaevlerini boyluyorlar. Ama bir şeyi daha unutuyorlar. Vicdanları asla onlara rahat vermeyecektir.
Doyumsuz, çalışmaz dürtülerinde, yerlerinde saydıklarını, üretmeyi öğrenmeden tükettikleri yılların sorumsuzluğundaki bu insanları görebiliyor musunuz? Düşüncelerin durduğu, sevgilerinin donduğu bu “insanlar” fark etmeseler de, üzerinde düşünülmesi ve iş işten geçmeden; umudun, sevginin, rengi olan farkındalık yolları aranmalıdır. Ve bu insanlar daha çok katliama model olmamak için geride kalanlar için şüphesiz eğitimler planlanmalı ve şiddetten uzak tutacak seminerler verilmelidir. Aksi takdirde durum gelecekte de bugünden farksız belki de modası geçmeyen bir hal alacaktır.
