2012-03-11 15:00:00
Bitecek elbet; bir gün bu hayat,
ne güneş kalır ne de denizde kum…
Gerçek insan sevgisiyle dolu insanlar da tükenecek,
Kalmayacak hiç bir şey yaşamaya dair, umursamaz ve görmezden geleceğiz her şeyi
Tıpkı göremediğimiz sokak çocukları gibi,,,
Sokaklarda çocuklarla beraber ıssızlık yürüyecek bir kalabalıkla,
duymuyoruz, duymayacağız, görmüyoruz ve görmeyeceğiz onların o bağırışlarını.
Hangi birimiz onların bir gün omuzlarına elimizi koyup dertlerini dinledik
yada içinde taşıdıklarını….
Sokaklarda
onların ötesindeki gizli gömüyü..hangi birimiz anlayabildik..
Yakın olmuyor mu güvenmek?
Biraz umursuz ve az birazda hissiz olmak yetiyormuş onların böylesine kimsesiz bırakmaya…
Özlüyorum eski paylaşımları, eski güveni hatta eskiye dair her şeyi,,,
Bu geliş gidişler
İniş çıkışlar
Güvensizlikler, kayıtsız kalmalar yoruyor artık beni,
Sahip çıkmalıyız,
Hayata dair hiç bir şeye sahip olmayan bu çocuklara… sahip çıkmalıyız.
Görmeliyiz gözlerindeki çaresizliği ve duymalıyız seslerini..
neler hissettiklerini
bizlerde hissetmeliyiz kalbimizin derinliklerinde,
empati kurup, onları en iyi şekilde anlamalıyız.
“Ben hiç çocuk olmadım.
Acıyarak bakan bakışlar dışında
Sevgiyi hissetmedim Mesela…”
Sevgiyle bakmalıyız onlara, acıyan gözlerle değil….
“Bana ne”, “sana ne” heterojenliğinden kaçınarak,
Sımsıkı sarılmalıyız onlara, bütün sıcaklığını hissettirircesin.
