XAÇORT’UN CANAN SEVDASI
Hacıbekir…
Xaçort…
Van semalarının asi çocuğu…
Doğu’nun Texas’ı…
İllegal demokrasinin başkenti…
Panzer sirenlerinin, çocukların zafer işaretlerine karıştığı eylem bahçesi…
Gecekonduların Van modeli. İsyan çığlıklarının coşkusu. Yoksulluğun en çıplak yüzü. Göçün ikinci vatanı.
Xaçort…
Edremit yakamozlarının nazlı gülüşü. İskele’nin kardeş sofrası. Kale’nin en sağlam taşı. Kalecik’in masum suratı.
...Ve ülkemin çocuk yüzü.
Yaralısın! Canan gibi…
O, bu ülkede öldürülen onlarca çocuktan sadece biri. Onu öldürenlerin de ilk duruşmada beraat ettiği onlarca çocuktan sadece biri. Küçük bedenine kurşun yağdırılan onlarca masum yüzden sadece biri. Günahsız, savunmasız ve hayatının baharında.
Canan 16 yaşındaydı. Van’ın Xaçort Mahallesi’nde yaşıyordu. 21 Temmuz 2010 tarihinde, kardeşleriyle ve annesiyle birlikte Kurubaş Köyü’ndeki mezarlıkta, dedesinin mezarını ziyaret etmeye gitmişti. Mezarlığın yanından geçerken, Hacıbekir Kışlası’ndan atılan kurşunlardan biriyle yaralanmıştı. Aynı gün yaşamını yitirmişti. Kurşunun kışladan geldiği tespit edilince, Van Cumhuriyet Başsavcılığı ve Jandarma Asayiş Kolordu Komutanlığı Askeri Savcılığı tarafından soruşturma başlatılmıştı.
Buraya kadar bir yerde her şey normal diyebilirsiniz. Ama normal olmayan şu: Birkaç gün önce, bu olaydan yargılanan biri albay 5 asker beraat etti.
Olay tamamen kapatıldı.
Canan da gitti, o uzak diyarlara. Sorgusuz, sualsiz… Onu öldürenler ise serbest. Onu öldürmenin hiçbir cezası olmadı.
Canan’ı hiçbir devlet yetkilisi aramadı. Hiçbir yerel yetkili ailesinin taziyesine gitmedi. Hiçbir yetkilinin vicdanı sızlamadı.
Tıpkı 30 yıldır sızlamadığı gibi!..
Canan Xaçort’un nazlı geliniydi. Van Gölü’nün asi kızıydı. Bir umudu vardı; avukat olup ezilenleri savunacaktı.
Şimdi cennet bahçesinden sesleniyor bu ülkenin beceriksiz yöneticilerine: “Bu hawar hepimizin, bu çığlığı duyun” diye…
Canan, kendisinden önce cennet bahçesine göçen yoldaşlarıyla şimdi. Rengarenk uçurtmalarını uçuruyorlar, Xaçort semalarına.
